Lwówek Śląski

Lwówek Śląski położony w dolinie Bobru, między Bolesławcem a Wleniem należy do najstarszych miast na terenie Polski, któremu położenie przy starym szlaku handlowym pomagało ongiś w rozwoju. W roku 1217 książę Henryk Brodaty nadał Lwówkowi prawa miejskie. Syn Brodatego Henryk Pobożny miał bezecnego syna Bolesława zwanego czasem Łysym, czasem Cudacznym, czasem Srogim, czasem Okrutnym, albo po prostu Rogatką. Jak podaje Długosz, Rogatka mówił tak niewyraźnie i prędko, że najczęściej budził u słuchaczy śmiech i urąganie.

Lwówek na mapie Helwiga (XVI w.)

I może z tego niezrozumienia miał takie, a nie inne usposobienie. Znany z tego, że porwał wrocławskiego biskupa Tomasza, oddał magdeburczykom pół ziemi lubuskiej i zrejterował z pola bitwy pod Stolcem legnicki książę lubował się w rycerskim życiu. Właśnie we Lwówku, w roku 1243 zorganizował pierwszy na Śląsku, i ziemiach polskich w ogóle turniej rycerski.

Lwówecki rynek

Lwówek był przez jakiś czas siedzibą samodzielnego księstewka, gdy w roku 1281 syn Rogatki Bolko I zwany Surowym, wydzielił tę dzielnicę swojemu bratu Bernardowi zwanemu Zwinnym, gdyż, jak pisze Kronika książąt polskich “że na czternaście bali w jednej świetlicy biegając bez ustanku wchodził, a zeskakując mocno stawał na nogach”. Potem stał się częścią księstwa świdnicko-jaworskiego i dzielił jego losy. W roku 1329, kiedy to Jan Luksemburczyk hołdował kolejne księstwa śląskie miasto liczyło już około 11 000 mieszkańców to jest… o ponad 1000 mieszkańców więcej niż obecnie i należało do największych na Śląsku. Po śmierci wdowy po Bolku II księżnej Agnieszki w roku 1392 Lwówek przeszedł pod panowanie czeskie. Lwówek w początkowym okresie korzystał ze złóż złota jakie eksploatowano w pobliskich Płakowicach.

Lwówek Śląski w 1 połowie XVIII wieku wg F. Wernera

W miarę ich wyczerpywania się główną rolę przejęło rzemiosło i handel, a także kamieniarstwo. Z roku 1498 pochodzi herb miasta nadany przez króla Bene – Władysława Jagiellończyka. W czasie wojny 30-letniej Lwówek podzielił smutne losy innych miast śląskich. Pod koniec XVIII stulecia miasto liczyło zaledwie ok. 2600 mieszkańców. W roku 1813 nawiedził je sam Napoleon Bonaparte wycofujący się na zachód, który stoczył w sierpniu w okolicy dwie bitwy – pierwszą z powodzeniem, drugą przegraną.

Kościół Wniebowzięcia NMP – goryckie prezbiterium

XIX wiek to powrót dobrych czasów Lwówka – rozwijał się zwłaszcza przemysł wysokoprocentowy. Obok nowoczesnego browaru powstała tu wytwórnia wódek. Obecny Lwówek zachował sporo śladów przeszłości. Przede wszystkim renesansowy ratusz, którego zręby sięgają czasów samego Bolka Rogatki, a także średniowieczne obwarowania z wieżami Bramy Bolesławieckiej i Lubańskiej. Oprócz tego dwa kościoły: XV-wieczny, z wcześniejszą, późnoromańską fasadą oraz XVI-wieczny, dawna komandoria joannitów.

Romańska fasada kościoła Wniebowzięcia NMP

W rynku – kamieniczki owszem, niestety część z nich zdewastowaną w okresie powojennym zastąpiono typowo socjalistyczną zabudową. Do Lwówka warto wybrać się zwłaszcza w lipcu, kiedy na rynku organizowane jest tzw. Agatowe Lato – jarmark minerałów i kamieni szlachetnych, przypominających o naturalnym bogactwie Sudetów. Warto również popróbować piwa z lokalnego browaru, który w nowej odsłonie próbuje przeżyć renesans.

Lwóweckie Skały
Lwówek jednak to nie tylko zabytki i piwo, ale również zaskakująca miniatura Gór Stołowych. Tuż przy wyjeździe na Wleń, nad rowerową ścieżką usytuowaną w miejscu dawnej linii kolejowej wyrasta niespodziewanie bastion Lwóweckich Skał, zwanych dawniej Lwówecką Szwajcarią. Piaskowcowe urwisko o wysokości ponad 20 metrów przecinają głębokie szczeliny. Na jego szczyt wiedzie trawersem dydaktyczna ścieżka. Skały tworzą malownicze baszty, grzyby i iglice. Całość porasta sosnowy las. Wierzchołek urwiska zajmuje o dziwo stosunkowo płaska łąka, z której roztacza się widok na przedmieścia Lwówka. Czas i miejsce by odpocząć.