Twierdza artyleryjska Stachelberg jest położona na ramieniu Rychor, ponad Obniżeniem Trutnova. Miała być jednym z ogniw łańcucha umocnień na czechosłowacko-niemieckiej granicy, ciągnącego się niemal wzdłuż całych Sudetów. W planach było 15 analogicznych twierdz, budowę zaplanowano na lata 1938-41. Żadnej z nich, wskutek przejęcia Sudetów przez Niemcy bez walki po układzie monachijskim, nie udało się wybudować. I choć Stachelberg znajdował się w momencie wkroczenia Niemców po 11 miesiącach budowy w największym stadium zaawansowania, również i tu założenia nie ukończono (jak miała wyglądać twierdza w roku 1941, gdyby Niemcy poczekali, można zobaczyć na prezentacjach w jej podziemiach).
Obok lekkich bunkrów piechoty, które mijamy po drodze od parkingu przy szosie Trutnov – Zaclerz (w jednym, ostatnim z nich umieszczono stanowisko ogniowe z r. 1938), wykonano jedyny naziemny bunkier artyleryjski nieukończony T-S 73, który i tak przy swojej kubaturze (3177 m3) prezentuje nader się nader okazale. Ale to tylko czubek “góry lodowej” Stachelbergu, gdyż to co najważniejsze – podziemia niewidoczne jest z zewnątrz dla oka. Zdołano wykuć ok. 3,5 km podziemnych chodników, z których do zwiedzania udostępniono ok. 600-700 metrów.
Zwiedzanie podziemi trwa ok. 50 minut, z których znaczną część zajmuje zejście do podziemi głębokim na 34 metrów szybem, po ponad 180 schodkach. Dla gości z Polski przygotowano opis w naszym języku, choć z bardziej szczegółowej opowieści czeskiego przewodnika też powinniśmy większość zrozumieć. Docelowo w podziemiach miały się znaleźć pomieszczenia dla 800 osób załogi, elektrownia, składy amunicji i zaopatrzenia. Trzon twierdzy miały stanowić haubice kalibru 100 mm. Podczas zwiedzania oglądamy korytarze i komory o wysokości nawet 25 metrów w różnym stadium wykonania – od wykutych ledwie w zlepieńcowej skale po częściowo wybetonowane.
Trasa zwiedzania najpierw przechodzi przez część magazynową, potem przyszłe koszary. Obiekt czeskiej “linii Maginota” robi wrażenie i budzi refleksje, iż jeżeli Czesi, bez korzystania z pracy więźniów, przez 11 miesięcy wykuli 3500 metrów korytarzy, to Niemcy w Górach Sowich przez dłuższy okres z pewnością jeszcze bardziej się posunęli w pracach niż jest to nam obecnie wiadome. Podziemia są dość wilgotne, jeszcze w roku 1999 wypełniała je woda wpuszczona przez armię czechosłowacką w 1938 roku.
Częściowo odprowadził ją działający poniżej, nad wioską Babi, kamieniołom, niszcząc jednak przy okazji niektóre chodniki. W części naziemnej bunkra znajduje się mała ekspozycja m.in. z makietami przedstawiającymi twierdzę w docelowym kształcie. Na zewnątrz obok lekkich bunkrów, zasieków i transzeji możemy podziwiać ładny widok na Góry Krucze. Dojście do twierdzy jest dobrze oznaczone – znajduje się ona ok. 400 metrów od szosy z Zaclerza. Warto się zatem przy niej zatrzymać np. w drodze powrotnej z czeskich Karkonoszy (choć w weekendy na poboczu przy twierdzy bywa tłoczno). W listopadzie 2014 roku przy szlaku czerwonym na grzbiecie tuż powyżej twierdzy otwarto wieżę widokową Eliszka o wysokości ok. 20 metrów (wysokość platformy widokowej).
