Miasteczko (ok. 1,9 tys. mieszkańców) położone w zaklęśnięciu wąskiej tu doliny Bobru między stromymi wzniesieniami Pogórza Kaczawskiego i Izerskiego. Prawa miejskie Wleń otrzymał jako jedna z pierwszych miejscowości śląskich – w roku 1214 z rąk księcia Henryka Brodatego. Rozwijał się z pogrodzia położonego na wyniosłym wzgórzu zamku Lenno. Na przełomie XIII i XIV wieku, pod rządami książąt świdnickich i jaworskich Wleń uzyskał szereg przywilejów: prawo bicia monety, prawo mili, pobierania cła, handlu suknem i solą, powstały ratusz, łaźnia oraz domy bogatych mieszczan. Niestety złote czasy Wlenia szybko się skończyły, w szczególności wraz ze wzrostem znaczenia pobliskich, a bardziej korzystnie położonych – Jeleniej Góry i Lwówka Śląskiego. Pozostawał on tzw. miastem otwartym, co narażało go na wszelkie zaburzenia dziejowe jakie trapiły Śląsk. W roku 1428 podczas najazdu husytów mieszkańcy opuścili miasto, które dodatkowo zalały wody wzburzonego Bobru. Powodzie były zresztą we Wleniu cykliczne, nawiedzając go wielokrotnie na przestrzeni wieków.
Upadek miasteczka przypieczętowała wojna trzydziestoletnia. W sierpniu 1813 roku podczas walk nad Bobrem toczonych między wojskami francuskimi dowodzonymi osobiście przez Napoleona Bonaparte oraz armią pruską miasto spłonęło niemal doszczętnie. Obecna zabudowa miejska właściwie w całości pochodzi z okresu po powyższym pożarze – XIX-XX wieku. Świadectwem przeszłości handlowej miasta, w tym słynnych targów gołębiami w środy popielcowe, jest stojący na ryneczku pomnik gołębiarki z roku 1914. Pierwotny ratusz powstał na początku XIV wieku i jest wzmiankowany w dokumencie księcia świdnickiego Bolka Małego z roku 1353. Obecny budynek ratusza z wieżyczką, z kopulastym hełmem postawiono po pożarze w roku 1813 r. – w latach 20-tych XIX wieku. Nad wejściem do budynku umieszczono znamienną inskrypcję: “Post nubila Phoebus – Excinere Phoenix 1813-1824“. Po deszczu słońce, z popiołów Feniks. Ryneczek otaczają XIX-wieczne kamieniczki. Jedynie dom u zbiegu ulic Kościelnej i Pocztowej pochodzi sprzed pożaru w roku 1813.
Kościół św. Mikołaja wzniesiono w stylu neogotyckim w latach 60-tych XIX stulecia, na zrębach wcześniejszej świątyni, pierwotnie z okresu bezpośrednio po przyznaniu Wleniowi praw miejskich. Zachowała się gotycka wieża kościoła z końca XV wieku, zaś we wnętrzu renesansowa, XVI-wieczna chrzcielnica. W murze cmentarnym znajdziemy płyty nagrobne z XVII stulecia, zaś w ogrodzie należącym do plebanii – krzyż pokutny z XIV wieku z ciekawym podwójnym narzędziem zbrodni (miecz i topór). Budynek dawnego sanatorium sióstr Elżbietanek pochodzi z roku 1893. Przylega do niego park rekreacyjny z posadzonym po wojnie 30-letniej tzw. dębem pokoju oraz kapliczką z tufu wulkanicznego. Oczywiście najciekawszym zabytkiem Wlenia jest zamek Lenno oraz położony u jego podnóża barokowy pałac z XVII-XVIII pełniący obecnie funkcje hotelowe. Do niego można jednak dotrzeć z miasteczka po krótkim wysiłku – wspinaczce na stromy stok Zamkowej Góry, stanowiący zresztą rezerwat przyrody. Przez leżący dziś na uboczu od ruchliwych tras Wleń przechodzą dalekobieżne szlaki – Zamków Piastowskich, znakowany kolorem zielonym oraz Wygasłych Wulkanów – znakowany kolorem żółtym.
PROPOZYCJE WYCIECZKI