Międzygórze – dolina Wilczki – Hala pod Śnieżnikiem – zielony – siodło pod Puchaczem – żółty – Międzygórze. 20 km. Ok. 700 m różnicy wzniesień.
Pierwsze 2 km tuptania w górę Międzygórza można sobie zaoszczędzić podjeżdżając autem na parking na końcu wsi, niestety dość mały i szybko zapełniający się w cieplejsze weekendy.
parking na ul. Śnieżnej
Pocieszeniem osób idących z centrum Międzygórza za znakami czerwonymi i niebieskimi mogą być malownicze, zwłaszcza jesienią, krajobrazy doliny Wilczki.
Na skraju lasu zabudowania i asfalt się kończą. W lewo odchodzą na trawers Smerekowca znaki niebieskie, my zaś idziemy łagodnie pod górę za znakami czerwonymi wzdłuż płynącego bystro po prawej potoku Wilczka.
Po około 20 minutach marszu (od granicy lasu) dochodzimy do rozwidlenia doliny, gdzie szlak czerwony prowadzi prosto na stromy stok Średniaka. My zaś skręcamy w wygodny dukt w lewo, wzdłuż głównego cieku Wilczki.
W dolinie Wilczki
Trakt ten wznosi się stopniowo w górę doliny, a wędrówkę urozmaicają bystrzyny na Wilczce.
Za mostkiem na bocznym potoku wędrujemy coraz wyraźniej pod górę, mijając charakterystyczne Żółte Skały na stokach Smerekowca.
Za Żółtymi Skałami wciąż towarzyszy nam coraz węższa Wilczka. Wychodzimy z wysokopiennego lasu w szpaler niższych świerków.
Podejście staje się monotonne, lecz droga nagle zakręca ostro w lewo i zaczyna wznosić się na stoki Smerekowca do prowadzącego nimi szlaku niebieskiego. Ponieważ trasa duktem nieco nas cofa, poszedłem za dolinką bocznego cieku Wilczki na “skuśki” pod górę do poprzecznej drogi i potem wzdłuż świerkowych młodników “na krechę” do szlaków czerwonego i żółtego nad rozdrożem pod Żmijowcem. Nagrodą są tu ładne widoki na Smerekowiec, Żmijowiec i Czarną Górę.
Dukt w górnej części doliny Wilczki / Otoczenie doliny Wilczki ze zboczy Średniaka
Na Żmijowcu ładnie widać urwiska skalne Mariańskich Skał. Gdy już dotrzemy do kamienistej drogi na Halę pod Śnieżnikiem, którą prowadzą znaki czerwony i żółty, otworzy się nam kolejna, tym razem szersza panorama na otoczenie źródliskowej doliny Wilczki. Warto tu przystanąć, bo ostatnie podejście na Halę pod Śnieżnikiem jest dość mozolne.
Skały na Żmijowcu / Widok z drogi na Halę pod Śnieżnikiem w kierunku Czarnej Góry
Wreszcie w górnoreglowym borze przekraczamy boczne ramię Śnieżnika, teren się wypłaszcza, a przed nami otwiera rozległa Hala pod Śnieżnikiem z budynkiem schroniska zwanego, nieco dla zmyłki “Na Śnieżniku”. W tyle otwiera się widok na Żmijowiec i Czarną Górę.
Na skraju Hali pod Śnieżnikiem / Żmijowiec i Czarna Góra z odejścia szlaku niebieskiego do Kamienicy
Po prawej na tle kopuły Średniaka znajduje się drogowskaz głównego węzła szlaków turystycznych Masywu Śnieżnika. Wybieramy szlak zielony i niebieski, które prowadzą drogą prosto, mijając budynek schroniska.
Węzeł szlaków pod Średniakiem / Schronisko na Hali pod Śnieżnikiem
Przed nami piętrzy się wyrównana wierzchowina Małego Śnieżnika (1337 m n.p.m.). Za nami zostaje coraz bardziej wyniosła Czarna Góra.
Na skraju Hali pod Śnieżnikiem
Wchodzimy w część hali porośniętą jagodzinami i kępami kosówki, docierając wreszcie do skraju lasu na siodle między Śnieżnikiem a Małym Śnieżnikiem.
Wkrótce szlak rozdzielają się – niebieski prowadzi traktem trawersującym północne stoki Małego Śnieżnika, zaś zielony, a my wraz z nim, rozpoczyna podejście na szczyt. Z górnej części tego podejścia za nami, pomiędzy świerkami ładnie widać sąsiedni Śnieżnik z łysą kopułą i łatą Hali pod Śnieżnikiem poniżej.
Sam wierzchołek Małego Śnieżnika jest płaski, rozległy i pozbawiony widoków oraz urozmaicenia. Graniczna przecinka biegnie teraz dość łagodnie grzbietem, mijając po kilkuset metrach niewielkie skałki na przedwierzchołku Małego Śnieżnika – Goworku (ok. 1320 m n.p.m.).
Rumowisko skalne na Goworku
Z Goworka czeka nas zejście na siodło pod Puchaczem – początkowo niezbyt strome. Wychodzimy z boru na ciąg wylesień, z których mamy widoki na Puchacz, Trójmorski Wierch, Suchy Wierch oraz Góry Orlickie i Bystrzyckie w oddali.
Widok ze zboczy Goworka
Docieramy do samotnej skałki, tworzącej małe spiętrzenie grzbietu, za którą granica coraz stromiej opada na wspomniane siodło pod Puchaczem.
Na siodle odnajdujemy szlak żółty, który prowadzi w lewo wygodną drogą, po pewnym czasie przecinając szlak niebieski z Hali pod Śnieżnikiem do Jodłowa. Ta część trasy jest dość monotonna – cały czas lasem tracimy wysokość, wychodząc na pas łąk dopiero nad budynkami osiedla Jaworek Górny na zboczach Jawora (802 m n.p.m.). Rozciąga się stąd ładny widok na Igliczną z wieżą kościoła na Marii Śnieżnej oraz Czarną Górę z Jaworową Kopą po przeciwnej stronie.
Widok z Jaworka Górnego na Czarną Górę / Igliczną
Obniżamy się przez widokowe łąki do samotnej kapliczki nad rozstajem dróg.
Tu przyszedł czas decyzji. Dla tych co zostawili pojazd na końcu Międzygórza należy tu opuścić szlak i zejść w prawo nieznakowaną drogą, która doprowadzi do szosy w dolinie Wilczki, w górnej części Międzygórza, skąd po kilkuset metrach w prawo dojdziemy do parkingu przy lesie.
Jeżeli szliśmy z centrum Międzygórza – schodzimy za znakami żółtymi wprost przez łąki w boczną dolinkę i obniżamy się stromo lasem, wychodząc w dolinie Wilczki naprzeciwko dwóch międzygórskich kościołów.
Jesienne Międzygórze ze szlaku żółtego z Jaworka Górnego / Kościół św. Józefa w Międzygórzu