Mieroszów

Miasteczko (ok. 4,5 tys. mieszkańców) u wylotu przełomowego odcinka doliny Ścinawki, położone między Górami Kamiennymi (Góry Suche i Pasmo Lesistej Wlk.) oraz Górami Stołowymi (grupa Mieroszowskich Ścian). Wzmiankowano je w połowie XIV wieku jako Frydlant (Fridlant czyli “spokojne miejsce”), choć osadnictwo na tym terenie zaczęło się już wcześniej (w połowie XIV w. istniał tu już kościół farny oraz zamek) i jest związane z kolonizacją prowadzoną przez benedyktynów z niedalekiego Broumova. Z Frydlantu gościńce wiodły dalej – jeden do książęcej Świdnicy a drugi – na ziemie krzeszowskich cystersów i do Kamiennej Góry. Położenie sprzyjało rozwojowi osady jako ośrodka targowego, jednak w roku 1427 miejscowość i okolice spustoszył najazd husycki. Spalono wówczas m.in. zamek. Zniszczenia były tak wielkie, że pod koniec XV stulecia, na terenie powyżej wcześniejszego założenia, doszło do ponownej lokacji miasta. Nie otrzymało ono murów obronnych, co ułatwiło grabieże podczas wojny trzydziestoletniej. W XVI stuleciu doszło do renesansowej przebudowy kościoła parafialnego św. Michała Archanioła – m.in. w roku 1593 podwyższono wieżę kościelną. W 2 poł. XVI wieku wzniesiono obok plebanię i szkołę. Na początku XVII wieku doszło do kolejnej przebudowy kompleksu.

Widok na Mieroszów spod Mieroszowskich Ścian, w tle Stożek Wlk.

Wspomniana już wojna trzydziestoletnia przyniosła szereg zniszczeń, m.in. kościoła, szkoły i ratusza. Kościół powoli odbudowywano, na początku XVIII stulecia otrzymał obecny kształt – z typowym dla baroku hełmem wieży, z tego też okresu pochodzi większość wyposażenia wnętrza. XVIII wiek to także okres budowy murowanych kamieniczek w rejonie rynku oraz zachowanego budynku dawnej tkalni, albowiem Mieroszów, podobnie jak spora część sudeckich miejscowości, był wówczas ośrodkiem tkackim. W Starym Frydlancie istniała wówczas papiernia, a także bielarnie i farbiarnie. Kolejne zniszczenia przyniósł najazd Fryderyka pruskiego na Śląsk w roku 1740, w wyniku którego Mieroszów stał się miastem przygranicznym. Nowe władze wzniosły zbór protestancki oraz szkołę. Kolejne wojny śląskie, podczas których monarchia Habsburgów starała się odzyskać straty, spowodowały dalszy upadek miasta.

Mieroszów w XVIII w. na rysunku F. Wernhera

Dopiero po zakończeniu wojen, pod koniec XVIII wieku zaczęło ono się na nowo rozwijać gospodarczo, ale wkrótce przyszedł okres wojen napoleońskich. Dalsza część XIX stulecia to okres uprzemysłowienia – w latach 60-tych doprowadzono do Mieroszowa nową drogę z Wałbrzycha, zaś w latach 1874-1878 powstała linia kolejowa łącząca Boguszów-Gorce z austro-węgierskim wówczas Mezimesti, przez Mieroszów właśnie. Obecnie Mieroszów jest niewielkim miasteczkiem, które próbuje korzystać z malowniczego otoczenia i bliskości atrakcji turystycznych w Adrszpachu, Teplicach czy Krzeszowie. Stanowi punkt wypadowy na trasy rowerowe i turystyczne – w masyw Lesistej Wielkiej i Góry Suche. Z położonej na Górze Kościelnej (535 m n.p.m.) drewnianej wieży widokowej roztacza się widok na miasteczko i okolice doliny Ścinawki.