Lądek-Zdrój (450) – ścieżka spacerowa i bez znaków – Stołowe Skały – czerwona ścieżka spacerowa – Karpień (758) – znaki zielone – Przełęcz Karpowska (748) – czerwona ścieżka spacerowa – Koniczek (Kobyla Kopa – 850) – niebieska ścieżka spacerowa – Karpno (700) – znaki zielone – Rozdroże Zamkowe (715) – znaki niebieskie – Lądek-Zdrój. Długość: 12 km. Suma podejść: 500 metrów.
Od parku zdrojowego w Lądku-Zdroju idziemy w stronę domu zdrojowego “Stary Jerzy”, przy którym odbijamy w ulicę Leśną prowadzącą stromo do góry. Dochodzimy do domu wypoczynkowego “Trojan” na skraju łąki opadającej w dolinę Jadwiżanki ku Biskupiemu Stawowi, z widokiem na grzbiet Królówki i Dzielec. Zmotoryzowani mogą tu zostawić samochód.
Dom zdrojowy Wojciech w Lądku-Zdroju / Kaplica nad Starym Zdrojem
Zostawiamy niebieski szlak, który odbija w lewo na zbocze Trojaka i wędrujemy prosto, szerokim leśnym traktem, który okrąża lądeckie arboretum z późno kwitnącymi okazami różaneczników i dociera do źródła św. Jadwigi. Zaraz za nim na skrzyżowaniu zwanym Małym Rondem skręcamy w lewo, w tzw. Górną Promenadę – szeroki dukt przecinający zachodni stok Królówki.
Widok z łąki pod Trojanem na Dzielec / Źródło św. Jadwigi
Promenada doprowadza nad do stóp Stołowych Skał, zaczynających się efektowną Niżną, opadającą ku drodze 20-metrową ścianą, chętnie uczęszczaną przez wspinaczy. Tutaj należy skręcić w lewo, za znakami czerwonej ścieżki spacerowej, które mozolnie wspinają się po lewej stronie skały.
Niżna w Stołowych Skałach
Niżna tworzy wraz z sąsiednią Basztą grań skalną, z wierzchołka skały (na prawo od ścieżki) zwanej dawniej Odpoczynkiem Maxa rozciąga się widok na Kuźnicze Góry nad Stójkowem oraz wyrastające zza nich sylwety Łyśca w Górach Bialskich oraz Czarnej Góry w Masywie Śnieżnika. Widać stąd także sam Śnieżnik.
Widok z Niżnej na Łysiec w Górach Bialskich / Czarną Górę
Na Odpoczynku Maxa / Baszta
Za grupą Niżnej wśród lasu wyrastają Wielkie Sztolne z Małą – punktem widokowym oraz Wyżnią z drzewkami na wierzchołku. Obie skały są łatwo dostępna od “zaplecza” – na ich szczyt prowadzi wygodna ścieżka.
Grań Stołowych Skał między Niżną i Małą
Mała stanowi jeszcze lepszy niż Niżna punkt widokowy, bo wyraźniej widać stąd Śnieżnik.
Śnieżnik i Czarna Góra z Małej / Zbliżenie na Śnieżnik
Ścieżka spacerowa wychodzi na grzędę szczytową Wyżniej i prowadzi dalej lasem popod najwyższą w Stołowych Skałach Iglicę.
Skalne zerwy Wyżniej
Ścieżka spacerowa w rejonie Wyżniej
Iglica wyróżnia się słabo dziś zaznaczonymi pozostałościami pustelni u podnóża oraz krzyżem na wierzchołku. Pustelnia działała tu jeszcze do początku lat 50-tych ubiegłego stulecia, obecnie pozostały po niej niszczejące resztki murów. Na skalnej ścianie przymocowano tablicę z cytatem z 1 Listu św. Pawła do Koryntian “Wszystkim we wszystkich Chrystus” – Omnia in omnibus Christus.
U podnóża Iglicy
Ściana południowa Iglicy
Ścieżka podchodzi zboczem wzdłuż Iglicy i wyprowadza na jej grzbiet. Łatwy stąd dostęp na wierzchołek Iglicy, niestety ginący w zieleni otaczających drzew. Na widoki można liczyć jedynie późną jesienią i zimą. Przy wejściu znajduje się druga tablica z inskrypcją In hoc signo vincis – “Pod tym znakiem zwyciężysz”, pierwotnie dewiza związana z Konstantynem Wielkim i jego zwycięstwem na Moście Mulwijskim, tu znalazła kontekst w wygranej koalicji antynapoleońskiej w tzw. “Bitwie Narodów” pod Lipskiem w roku 1813.
Krzyż i tablica na Iglicy
Na grzbiecie Iglicy ścieżka skręca w prawo i podchodzi zachodnim ramieniem Królówki. Z uwagi na słabe oznakowanie należy się trzymać kierunku wschodniego, przekraczając narzucający się dukt w lewo na tzw. Rondo Duże. Wkrótce stok ulega wypłaszczeniu, a z lewej pojawia się tzw. Skalny Ząb, na którego wierzchołek przy odrobinie wysiłku i zachowaniu ostrożności można wdrapać się po blokach zachodniej, niezbyt stromej ściany. Tuż za Skalnym Zębem na rozdrożu idziemy w prawo wygodnym traktem prowadzącym na Rozdroże Zamkowe, po to by za moment odbić za znakami ścieżki przyrodniczej w wąski szpaler między rozstajnymi drogami.
Skalny Ząb
Niezbyt wyraźny dukt latem ginie w zieleni, prowadząc wciąż wzdłuż wyraźnego grzbietu, na którym po lewej pojawia się niewielka grupa skalna Trzy Ambony, złożona z trzech grzęd nad stromo opadającym w dolinę Jadwiżanki zboczem. Z jednej z ambon ładnie widać Trojak oraz schowaną za jego lesistym masywem Borówkową. Na lewo wychyla się kopa Jawornika Wielkiego.
Widok z Trzech Ambon na Jawornik Wlk., Borówkową i Trojak
Wracamy na ścieżkę, która mija źródełko św. Antoniego i wyprowadza na poprzeczną drogę, którą w lewo można dojść na tzw. Rondo Jelenie i dalej do Zamkowego Rozdroża.
Jedna z Trzech Ambon / Źródło św. Antoniego
Ścieżka spacerowa przecina wyraźny trakt i rozpoczyna dość mozolne podejście zarastającą ścieżyną, skrajem wysokopiennego lasu oraz gęstego młodnika. Przekraczamy kolejną drogę, zwaną Kolaśną, która okrąża wierzchołek Królówki (782 m n.p.m) i wznosimy się dalej coraz bardziej zarośniętą ścieżką aż na sam niemal całkowicie obecnie zalesiony wierzchołek, na którym (po lewej) znajduje się rumowisko skalne Kobylicowej. Najlepiej dotrzeć tu wczesną wiosną lub późną jesienią, bowiem wtedy jest szansa na widoki na Masyw Śnieżnika. Idziemy grzbietem Królówki do siodełka między Królówką a Karpiakiem, gdzie ponownie napotykamy Drogę Kolaśną.
Zarośnięta Kobylicowa / Skałki pod Karpiakiem
Blisko stąd już na szczyt Karpiaka (775 m n.p.m), znaczony ruinami zamku. Tuż za krzyżówką z Drogą Kolaśną w lewo, lekko pod górę odchodzi ścieżka w stronę zamkowych skałek – można się na nie wdrapać i wejść w obręb pozostałości zamku Karpień od innej niż szlaki strony albo dojść ścieżką spacerową aż do krzyżówki ze szlakami zielonym i niebieskim, którymi w lewo wkroczymy do ruin.
Skałki na Karpiaku / W ruinach Karpienia
Podobnie jak na Królówce, i na Karpiaku coraz wyżej drzewa ograniczają widok (choć z najwyższego punktu zrujnowanych murów dojrzymy Masyw Śnieżnika), zaś ruiny pokrywają pokrzywy i inne zielska. Stąd też najlepszą porą ich odwiedzin będzie albo wczesna wiosna albo jesień. Z Karpienia znaki zielone i niebieskie sprowadzają stromo wschodnim zboczem do stokówki biegnącej ze Stójkowa. Tu szlaki rozdzielają się – zielony prowadzi w lewo, lekko pod górę, mijając przydrożną kapliczkę i okrążając dolinę potoku.
Na rozdrożu pod Kobylą Kopą znaki zielone biegną w prawo (uwaga – słabe oznakowanie) i wkrótce, dość niespodzianie wyprowadzają na granicę polsko-czeską na Przełęczy Karpowskiej (750). Tu zostawiamy szlak zielony i jednostajnie podchodzimy w lewo granicą, za znakami czerwonej ścieżki spacerowej na południowy szczyt Kobylej Kopy czyli czeskiego Koniczka (850 m n.p.m.). Znajduje się tu tablica upamiętniająca schadzki styropianowców już po okrągłym stole i niby wolnych wyborach w czerwcu 1989 roku z czeskim, autorskim komentarzem.
Kapliczka przy drodze na Przeł. Karpowską / Witajcie na Koniczku!
Za południową kulminacją Koniczka, na płytkim, niezauważalnym prawie siodle odbija w lewo od granicy niebieska ścieżka spacerowa (północny wierzchołek Kobylej Kopy, uznawany za główny znajduje się 300 metrów dalej, idąc wzdłuż granicy). Obniża się ona ładnym, głównie szpilkowym lasem na teren dawnej wsi Karpno, z której zostały dziś jedynie fragmenty dawnych kamiennych miedz oraz odnowiona w roku 1995 kaplica Matki Bożej od Zagubionych z roku 1872, stojąca kiedyś pośród łąk i zagród Karpna – dziś w głębi boru.
Kaplica na terenie dawnej wsi Karpno
Przy kaplicy biegnie szlak zielony z Przełęczy Lądeckiej. Kierujemy się nim w lewo, krótko podchodząc na Rozdroże Zamkowe pod Karpieniem, gdzie wybieramy szlak niebieski krótko wznoszący się na sąsiadujący z Karpiakiem Trojak. Tuż po wejściu do szpilkowego głównie boru przed nami otwiera się potężny masyw Skalnej Bramy z naturalną szczerbą w środku, którą prowadzi nasza trasa.
Skalna Brama – dolna część formacji
Za Skalną Bramą mijamy kolejne, ukryte w lesie formacje – najpierw okazałe Trzy Baszty.
Trzy Baszty
Następnie czeka nas Skalny Mur zakończony od strony szlaku charakterystycznym Skalnym Szybem.
Skalny Mur / Skalny Szyb w Skalnym Murze
Za Szybem Skalnym po lewej wyrasta niepozorne od strony szlaku urwisko Trojana, na które prowadzi skalista dróżka. Na tworzącym naturalną platformę szczycie skały rośnie samotny okaz sztucznie tu wprowadzonej kosodrzewiny. Przed nami otwiera się panorama Masywu Śnieżnika i otoczenia Kotliny Kłodzkiej, z położonymi w dole zabudowaniami Lądka-Zdroju, choć w tę stronę widok stale zarasta. Przy dobrej widzialności nad Ptasznikiem można wypatrzeć Karkonosze.
Platforma widokowa na Trojanie – widok w stronę Masywu Śnieżnika
Widok z Trojana: Góry Bystrzyckie, Góry Żelazne, Góry Stołowe, Ptasznik i Karkonosze / Zbliżenie na Lądek-Zdrój, Góry Żelazne oraz Góry Orlickie i Bystrzyckie
Z Trojaka czeka nas jednostjne zejście szlakiem niebieskim, mijając najniżej położonego z Trojakich Skał – Samotnika. Po drodze z wylesień otwierają się widoki na Jawornik Wielki i Borówkową z jednej strony oraz Masyw Śnieżnika z drugiej.
Jawornik Wlk i Borówkowa / Masyw Borówkowej spod Trojaka
Samotnik / Śnieżnik i Żmijowiec z zejścia do Lądka-Zdroju
Przecinając kolejne dukty okalające szczyt góry schodzimy aż na skraj lasu przy domy wypoczynkowym Trojan tuż powyżej parku zdrojowego, gdzie rozpoczynaliśmy wycieczkę.
Stary Jerzy / Przed domem zdrojowym Wojciech