Czervenohorske Siodło (1013 m) – szlak rowerowy – Rozdroże pod Szyndzielną (1100 m) – znaki zielone – Vreszova studzienka (1250 m) – znaki czerwone – Keprnik (1423 m) – znaki czerwone – Trójmezi – znaki żółte – Vozka (1377 m) – znaki zielone – Siodło pod Vreszovką – znaki żółte – Bily sloup – znaki czerwone – Czervenohorske Siodło. 16 km. Suma podejść: ok. 600 metrów.
Z parkingu na Czervenohorskim Siodle – bezpłatnym latem idziemy ścieżką w górę znaczonego wyciągiem zbocza. Pierwsza poprzeczna droga, która je przecina to szlak rowerowy, którym idziemy w lewo, okrążając południowe ramię Czervenej hory. Osiągamy dolinkę Divokiego potoku, za którym dukt się rozwidla. Idziemy pod górę za znakami zielonymi, osiągając grzbiet Szyndzielnej hory (1123 m n.p.m.).
Czerwenohorske Sedlo / Droga na Szyndzielną horę
Szlak prowadzi teraz grzbietem, wznosząc się łagodnie rzednącym lasem. Po lewej otwiera się widok na Vozkę i Keprnik, po prawej na masyw Mravenecznika. W pewnym momencie znaki zielone biegną w lewo od narzucającej się drogi i przez zniszczony las doprowadzają do rozwidlenia szlaków przy tzw. Białym Słupie. Dochodzi tu szlak czerwony z Czerwenohorskiego Siodła, którym idziemy w prawo wyrównanym duktem, okrążającym zachodnie zbocza Czervenej hory.
Wychodzimy na rozległą łąkę na spadzistym stoku Czerwonej hory, nad którą zwieszają się niewielkie skałki. Łąka opada głęboką w dolinę Hucziwej Desnej. Zawieszona nad doliną stoi zapatrzona w sylwety Vozki i Keprnika kapliczka nad Vrzeszową studzienką.
Skręcamy ze szlaku w ścieżkę w lewo i schodzimy ku studzience, jak nazwa wskazuje wystawionej na wrzosowisku pod Czerwoną Górą.
Dróżka przechodzi koło kamiennej studzienki i wraca na szlak czerwony. Nad studzienką znajduje się skrzyżowanie szlaków, a nieco powyżej niewielkie spłaszczenie z żelaznym krzyżem, w miejscu spalonego w roku 1946 kościółka z połowy XIX wieku. Nad spłaszczeniem górują Vozka z Keprnikiem.
Nad Vreszową studzienką / Krzyż pod Czerwoną horą
Wracamy do krzyżówki szlaków, gdzie wygodny dukt się kończy i kontynuujemy wędrówkę za znakami czerwonymi, które będą teraz nas wieść wąskim płajem przecinającym zbocza Czerwonej hory.
Krzyżówka szlaków przy Wreszowej studzience / Szlak w stronę Keprnika
Na tym odcinku trasy oglądamy przybliżające się stopniowo Vozkę i Keprnik, a następnie także Szerak. Szlak okrąża masyw Czerwonej hory i doprowadza do ławeczek i kolejnego rozwidlenia ścieżek na siodle pod Vreszowką.
Szlak czerwony rozpoczyna teraz krótkie, choć strome podejście na południowe ramię Keprnika. Znikamy w coraz bardziej gęstym lesie i ścieżka się wypłaszcza, a po lewej pojawiają się malownicze torfowe polanki. Wreszcie docieramy do zwornika ramion, które ku południowi wysyła Keprnik w dawnym styku trzech granic sąsiadujących dóbr zwanych Trójmezi (ok. 1315 m n.p.m.)
Jedna z torfowych polanek / Skrzyżowanie szlaków na Trójmezi
Czeka nas teraz ostatnie podejście na Keprnik – rzednącym górnoreglowym borem, przechodzącym w płaty kosodrzewiny. Za nami otwierają się coraz szersze widoki na grupę Pradziada. Wreszcie osiągamy kopulasty szczyt Keprnika znaczony naturalną platformą skalną. Ze skał tych roztacza się wspaniała dookolna panorama. Patrząc na wschód, widzimy pasma Orlika i Pradziada.
Pasmo Orlika oraz Pradziad z Keprnika / Pasmo Pradziada oraz Czerwona hora z Keprnika
Za grupą Trójgóry pojawia się Vozka, zza której wyłania się z kolei grzbiet Czernej Strani.
Za doliną Brannej – dopływu Morawy ciągnie się rozległym grzbietem Suszyny – Masyw Śnieżnika. W stronę północną mamy Góry Bialskie i Złote oraz sąsiedni szczyt Szeraka z budynkiem schroniska chata Jirziho.
Widok z Keprnika na zachód / Góry Złote i Szerak z Keprnika
Na północnym-wschodzie przez kotlinę Jesenika, między grzbietami Studnicznego Wierchu i Zlatego Chlumu, otwiera się widok na Nizinę Śląską. Na prawo płaskowyż Rejvizu z Górami Opawskimi w tle przechodzi w pasmo Orlika.
Z Keprnika wracamy za znakami czerwonymi na Trójmezi, mając przed sobą masyw Pradziada. Na skrzyżowaniu szlaków idziemy w prawo za znakami żółtymi, które wiodą dość płaskim grzbietem między Keprnikiem a Vozką. Ścieżka bywa podmokła, toteż przejście ułatwiają gdzieniegdzie drewniane progi i kładki. Niezbyt stromo wznosimy się na rozległy szczyt Vozki, porośnięty roślinnością torfowiskową i niskimi świerkami.
Przy drewnianej tablicy skręcamy w lewo na szlak zielony, który wychodzi z rachitycznego lasu na porośnięte borówczyskami spłaszczenie usiane malowniczymi skałkami.
Widok z Vozki na północ: Keprnik, Szerak / Pasmo Orlika
W tyle, znad lasu wyłania się Masyw Śnieżnika.
Bardziej na lewo, za Połomem wyrasta Czerna strań (1236 m n.p.m.), a w dali zwarty mur grupy Pradziada od Mravenecznika, przez Dlouhe strane po Vysoke hole i sam najwyższy szczyt Jesioników.
Warto, zanim rozpoczniemy zejście, przycupnąć na ławeczce pod skałami, kontemplując panoramę. Ruszamy w drogę – za nami oddalają się szczytowe skały Vozki, przed nami przybliża Czerwona hora i masyw Pradziada.
W miarę wyrównany grzbiet nagle się kończy i czeka nas mozolne zejście zakosami w dolinę Hucziwej Desnej. Przekraczamy potok w ciemnej dolince by… rozpocząć podejście na siodło pod Vreszowką. Przechodzi ono jednak wkrótce w płaski trawers z widokiem na pokryty kosówką i trawami masyw Czerwonej hory. Na siodła przecinamy szlak czerwony, którym wcześniej szliśmy na Keprnik i za znakami żółtymi podchodzimy na Czerwoną horę.
Czerwona hora znad doliny Hucziwej Desnej / Szlak na Czerwoną horę, w tle Keprnik i Szerak
Przeciskając się przez kosodrzewinę docieramy na szeroki grzbiet, gdzie z lewej dochodzą znaki zielone. Za nami ładnie widać Keprnik z Szerakiem, po lewej dolinę Białej Głuchołaskiej.
Idziemy w prawo grzbietem wśród kosówki za znakami żółtymi i zielonymi. Po lewej pojawia się charakterystyczna skałka Kamienne Okno z ładnym widokiem na otoczenie doliny Białej.
Ścieżka prowadzi dalej wśród kosodrzewiny, po kilkuset metrach szlaki się rozchodzą. My trzymamy się żółtego, który biegnie prosto na szczyt Czerwonej hory.
Wierzchołek zajmują niewielkie skałki, z których mamy ładny widok, zwłaszcza na Keprnik i Szerak.
Dochodzimy do krawędzi tzw. Śnieżnej Kotliny opadającej na wschodnie zbocza Czerwonej hory. Znajdują się tu tablice ostrzegające przed lawinami. W tle ładnie widać pasmo Orlika oraz sam Pradziad.
Mijamy kolejne skałki, ścieżka przewija się na południowe zbocze i rozpoczyna łagodne zejście najpierw wśród jagodzin i borówczysk, potem górnoreglowym lasem.
Grzędy skalne na Czerwonej horze / Widok z zejścia z Czerwonej hory na Pradziad
Dość niespodziewanie wychodzimy na drogę z Vreszowej studzienki przy skrzyżowaniu Bily sloup. Stąd czeka nas wygodne zejście szlakiem czerwonym na Czerwonohorskie Sedlo. Wychodzimy z lasu i mamy przed sobą masyw Pradziada jak na dłoni.
Za widokowym zakrętem w lewo wchodzimy w las, który będzie nam towarzyszył aż do przecinki z wyciągami nad samą przełęczą, gdzie zostawiliśmy samochód.
MAPA TRASY
