Księga sudeckich demonów (33)

Wierny protektor czy siewca waśni?

AD MCCCCXLII, feria secunda post dominicam S. Trinitatis […] Hynko Crusschena, agens inimicicias in ducatu Munsterbergensi, istud monasterium Heinrichow invasit incendiis et rapinis, et tam hosiliter institit…” [Nekrolog henrykowski]

“4 Martii. It.[em] ob.[iit] Nobilis vir d. Hynko Cruschina de Leuchtenburg, fidelis fautor Monasterii[Nekrolog kamieniecki]

[cyt. za: Zeitschrift des Vereins für Geschichte und Alterthum Schlesien – tom 4, Wrocław 1862]

Dwa cytaty z dwóch dokumentów nieodległych klasztorów cysterskich – jednego w Henrykowie pod Ziębicami, drugiego w Kamieńcu pod Ząbkowicami dają nam przeciwstawny obraz bohatera tego wpisu. Agens inimicicias czyli siewca nieprzyjaźni, najeźdźca i sprawca gwałtu oraz fidelis fautor monasterii – wierny protektor klasztoru. Całkowite pomieszanie, biorące się, jak zobaczymy, z zamętu epoki, w której owej postaci przyszło żyć.

W czerwcu roku 1421 silne oddziały husyckie, idąc od Nachodu zbliżyły się do śląskiej granicy, podchodząc pod Broumow. Miasto obsadziły cofające się oddziały śląskie, które wcześniej, pod koniec maja spustoszyły rejon Polic nad Metują. Po zniszczeniu przedmieść Broumowa ostatecznie  i trzydniowym oblężeniu husyci odstąpili od miasta. Dowódcy husyccy Czenek z Vartenberka i Hynek Kruszyna podjęli rozmowy z obrońcami o okupie, zakończone porozumieniem. Odmówili też dalszego pochodu na Śląsk (“z tego powodu Czenek i Kruszyna nie pozwolili swoim ludziom najechać Śląska”]. Powyższe wywołało wściekłość radykalnych husytów, którym przewodził husycki duchowny Ambroż z Hradca Kralove. Jak pisze kronikarz Wawrzyniec z Brzezowej wszczął on tumult przeciw Hynkowi tak iż o mało Kruszyny “boży bojownicy” nie rozsiekali i nie zatłukli cepami. O zdradzie wodzów doniósł też Ambroż po powrocie do Pragi, gdzie działał nieprzejednany Jan Żelivsky. Hynek i Czenek musieli się tłumaczyć.

Hynek znalazł się w stronnictwie Czenka po śmierci ojca. Jan IV z Lichtenburka był ulubionym szambelanem króla Wacława IV Luksemburczyka. Posiadał dobra w rejonie Jeleniej Góry, został burgrabią dawnego księstwa świdnicko-jaworskiego, które w roku 1392 przeszło we władanie królów Czech, wreszcie najwyższym burgrabią Czech. Zmarł w roku 1407, gdy Hynek miał kilkanaście lat. We wrześniu roku 1415 Hynek razem z Czenkiem i innymi możnymi czeskimi, między innymi z Putą z Czastołowic, protestował przeciw śmieci Jana Husa w Konstancji. Po wybuchu buntu w Czechach stanął razem z Czenkiem po husyckiej stronie, przejął również szereg dóbr kościelnych a do swoich majątków sprowadzał husyckich kaznodziejów. Na początku roku 1420 Hynek brał udział w poselstwie czeskim do Wrocławia, gdzie przybył na sejm król Zygmunt Luksemburczyk. Po odrzuceniu jego warunków wrócił do Czech i na wiosnę znalazł się wśród horebitów – wspólnoty husyckiej, której duchowym przywódcą został wspomniany wyżej Ambroż z Hradca. Hynek poprowadził ich pod koniec kwietnia na Pragę, pustosząc po drodze klasztor Hradziszcze nad Izerą. W Pradze brał udział jako dowódca w oblężeniu Wyszehradu oraz rozbiciu w listopadzie odsieczy królewskiej. Husycki kronikarz Wawrzyniec z Brzezowej zaświadcza o jego wielkiej gorliwości – był gotowy umrzeć za „Kielich” i „Bożą prawdę”. Tymczasem Czenek z Vartenberka przeszedł na stronę Zygmunta, lecz po porażce w maju 1421 roku w potyczce pod Jaromierzem, zadeklarował się z powrotem po stronie Kielicha, wyruszając razem z Hynkiem pod wspomniany na wstępie Broumov.

Okolice Broumova

Wcześniejsze zasługi oraz wojenne doświadczenie Hynka sprawiły że po broumowskiej przygodzie miejski dyrektoriat przyjął jego wyjaśnienia. Ambroż mu nie wybaczył i doprowadził do usunięcia jego wpływów ze wspólnoty orebitów. Hynek wycofał się z husyckiej zawieruchy i starał się zachować neutralność. Sytuacja zmieniła się po śmierci Jana Żeliwskiego. W sierpniu 1422 roku udało mu się usunąć Ambroża z Hradca Kralove, jednakże ten odzyskał władzę wsparty przez Jana Żiżkę. Wówczas Hynek wsparł wyprawę utrakwistów na miasto. Na początku sierpnia roku 1423 Żiżka rozbił niedaleko Hradca wojska związku praskiego, który wsparł Hynek.

W roku 1425 zmarł Czenek, w roku 1426 Hynek wsparł Zygmunta Korybutowicza i brał udział w czerwcowej bitwie pod Uściem nad Łabą gdy husyci ponownie pokonali wojska Zygmunta Luksemburczyka. Hynek, który miał dość radykalizmu taborytów zwiastującego dalszy ciąg zawieruchy, postanowił jednak przejść na stronę króla Zygmunta Luksemburczyka i katolików. Gdy w lipcu roku 1427 wojska śląskie weszły do północno-zachodnich Czech Hynek miał prosić brata Jana by poddał im Żaclerz, który stał się potem ważną warownią Ślązaków. Dokonywał też wypadów łupieżczych, także na ziemie, które dzierżyli taboryci – na przykład na początku roku 1429 na rejon Hradca za co spalono w Hradcu jednego z jego księży. Ożenił się. Jego wybór padł na córkę stronnika króla Zygmunta i zaciekłego przeciwnika husytów Wilhelma z Hasenburka – Annę, która wkrótce urodziła mu syna Wilhelma. Zwraca uwagę lakoniczność wzmianek o tym okresie działalności Hynka. Źródła husyckie w superlatywach opisujące jego działalność na początku rewolucji traktowały go jako renegata, Ślązacy nie mieli do niego zaufania.

Wojny związane z husycką rewolucją trwały. Porozumienie Luksemburczyka z umiarkowanym skrzydłem husyckim przyniosło klęskę taborytów pod Lipanami na wiosnę roku 1434. W tym samym roku, na jesieni podczas zatargu z broumowskim mieszczaninem został zabity brat Hynka – Jan Kruszyna, pan na Adrszpachu. Po śmierci Zygmunta Luksemburczyka Hynek poparł kandydaturę Albrechta Habsburga na tron czeski. Podczas jego koronacji w święto Apostołów Piotra i Pawła roku 1438 niósł przed monarchą miecz królewski.

Wysoka Droga – trakt do Kłodzka

We wrześniu roku 1440 Hynek poślubił Annę – wdowę po staroście kłodzkim Pucie z Czastołowic, który w lipcu roku 1431 otrzymał od króla Zygmunta Luksemburczyka we władanie ziemię kłodzką. Władał także Ząbkowicami i Ziębicami. W roku 1422 Puta, syn księcia oświęcimskiego Jana II, został starostą kłodzkim. Choć wcześniej protestował przeciw straceniu Husa w Konstancji, przerażony radykalizmem husyckim opowiedział się po stronie katolickiej. W październiku roku 1424, w Paczkowie zawarł sojusz z książętami śląskimi z Janem ziębickim na czele. W roku 1425 taboryci wspomnianego już Ambroża zajęli Radków i spalili po owinięciu w słomę tamtejszego proboszcza Mikołaja, który odmówił przejścia na wiarę husycką. Zwłoki jego i drugiego księdza wrzucono do kotła w miejscowym browarze. Puta przystąpił w odpowiedzi do umacniania Kłodzka a w sierpniu 1427 roku wyprawił się z wojskami śląskimi pod Nachod, gdzie rozbito husytów. Już na wiosnę roku 1428 Puta musiał  bronić miasta przed husytami, którzy nadciągnęli od  zajętego wcześniej Homola i od Przeł. Międzyleskiej. Ważną rolę w obronie pełnił przeor kanoników regularnych z Kłodzka Henryk. Husyci na początku kwietnia pociągnęli na Śląsk. Spalili zamek Rychleby, splądrowali szereg miast na ziemi nyskiej, w tym Paczków i Głuchołazy oraz klasztor w Kamieńcu. Dotarli do Ząbkowic Śląskich – wówczas Kamienia Franków. Liber consiliorum conventus Francosteinensis (f. 180, cytowany m.in. w: Scriptores Rerum Silesiacarum, t. 6, Wrocław 1871) czyli Księga klasztorna dominikańskiego konwentu w Ząbkowicach Śląskich zawiera krótki opis dramatycznych wydarzeń jakie miały miejsce w tym mieście tuż przed Wielkanocą Roku Pańskiego 1428. Relacja klasztorna jest następująca – w Wielkim Tygodniu przybyli z Czech zbrojni husyci zajęli miasto, pustosząc kościoły i domostwa. Kronika Zygmunta Rosicza podaje że powyższe miało miejsce w sobotę przed Niedzielą Palmową. Dalej relacja klasztorna wskazuje że 2 kwietnia “w dzień Męki Pańskiej spalony został brat Mikołaj Carpentarii, subprzeor tegoż konwentu, człowiek najświątobliszwego żywota, przy wejściu na cmentarz od husytów ten, który otwarcie głosił przeciw ich sekcie. Tego samego dnia, z tej samej przyczyny, zabili brata Jana Budę, siekąc go na kawałki. I innego brata – Andrzeja Cantorisa, diakona, zabili strzałą przed bramą wrocławską”. Wydarzenie odnotował również kontynuator kroniki franciszkanina Dytmara z Lubeki. Pisze on że husyci zawlekli subprzeora na stos ze zniszczonych świętych wizerunków i spalili.  Kościół i klasztor sprofanowano oraz spalono, zwłoki mnichów zbezczeszczono.  Równie straszny los spotkał pozostałych w mieście ząbkowiczan, którym nie udało schronić się w zamku. Zabijano wszystkich, także starców, niewiasty i dzieci.

Widok na Ząbkowice Śląskie znad Srebrnej Góry

 Pod koniec roku 1428 husyci zgromadzili się znów pod Kłodzkiem w rejonie Starego Wielisławia. Dowodził nimi Jan Kralovec. W Kłodzku, jak odnotował śląski dowódca, szwagier Puty Albert z Koldic w liście z 21 grudnia ujęto i stracono czterdziestu husyckich agentów, którzy spiskowali by wydać miasto. 27 grudnia na polach między tą wsią a Kłodzkiem doszło do klęski wysłanych przeciw nim wojsk śląskich – zginął książę Jan ziębicki, co teoretycznie otwarło Pucie w roku 1429 drogę do władania w jego domenie, która przeszła pod bezpośrednie władanie królów Czech. Teoretycznie bo izolowane Kłodzko nadal trwało niczym wyspa, podczas gdy husyci zajęli Bystrzycę, w której stracono wcześniej jako husyckiego szpiega duchownego Jana Trutvina i plądrowali Śląsk,  22 stycznia dochodząc pod Ziębice i paląc klasztor w Henrykowie. Sytuacja była taka że nawet w sąsiednich Krosnowicach (Rengersdorf) mianowany jako tamtejszy duszpasterz w styczniu 1429 ksiądz katolicki Jan z Jiczina nie miał dostępu do kościoła. W roku 1434 Puta brał udział po stronie Zygmunta Luksemburczyka w negocjacjach z husytami po bitwie pod Lipanami. W grudniu, w zamian za wydanie z niewoli watażków husyckich Piotra Polaka z Homola i Biedrzycha ze Strażnicy husyci wycofali się z Niemczy i Otmuchowa.  W lipcu roku 1435 w Bazylei legat papieski Julian na prośbę Puty i innych katolickich panów czeskich udzielił zakonnikom z klasztoru kanoników regularnych w Kłodzku umocowania do rozgrzeszania husyckich heretyków. W tym samym roku Puta zmarł w Preszburgu (Bratysławie), pozostawiając wdowę Annę z Koldic i długi, z którymi potem borykał się i Hynek.

Sytuacja na Śląsku i ziemi kłodzkiej w kolejnych latach znów uległa destabilizacji. W grudniu 1437 roku zmarł Zygmunt Luksemburczyk. Pretensje do władzy na Węgrzech i Czechach zgłosili Jagiellonowie i Habsburgowie. W marcu roku 1438, w Kutnej Horze część czeskich husytów zaproponowało tron w Pradze młodszemu synowi Jagiełły Kazimierzowi. Z kolei część książąt śląskich, w tym biskup wrocławski Konrad Oleśnicki poparło Habsburga. Poparł go również, jak już widzieliśmy również Hinko. Na jesieni tegoż roku polska wyprawa wkroczyła na Śląsk górny i ziemię opawską, jednakże nie odniosła sukcesów i musiała się wycofać w listopadzie spod Opawy. Albrecht ruszył z wojskiem na Śląsk i przyjął hołd tamtejszych książąt. 10 lutego 1439 zawarł traktat w Namysłowie, w którym Kazimierz rezygnował ze starań o tron czeski. Albrecht wyjechał na Węgry i zarząd nad Czechami powierzył kręgowi możnych, w skład którego wszedł Kruszyna. Zmarł pod koniec października tegoż samego roku podczas wojny z Turkami  na szerzącą się czerwonkę.  Sprawa następstwa w Czechach znów pozostała otwarta. W lutym roku 1440 urodził się pogrobowiec Albrechta Władysław. Na Węgrzech wybuchła wojna o sukcesję między wdową po Albrechcie Elżbietą występującą w imieniu syna a synem Jagiełły Władysławem, który miał potem zyskać przydomek Warneńczyka. W Czechach rządzili faktycznie możni w swoich domenach, którzy zawierali regionalne landfrydy czyli przymierza ziemskie. Hynek związał się z początkowo z kręgiem Meinharta II z Hradca a potem z kręgiem związanym ze wschodnioczeskim landfrydem, do którego należał jego imiennik zwany Ptaczkiem z Pirksztajnu. Podobne zamieszanie trwało na Śląsku, gdzie ścierali się zwolennicy opcji jagiellońskiej m.in. książę Konrad VII zwany Białym z jej przeciwnikami, m.in. jego bratem biskupem wrocławskim Konradem IV.

Na kryzys władzy królewskiej i związane z tym konflikty nałożył się kryzys w Kościele. W styczniu 1438 roku zebrał się sobór w Ferrarze zwołany przez papieża Eugeniusza IV, który przeniósł się potem do Florencji, jednocześnie obradowało zgromadzenie zebrane w Bazylei. 24 stycznia 1438 roku duchowni z Bazylei ogłosili suspensę Eugeniusza IV i wyklęcie soboru w Ferrarze, w czerwcu obwieszczono zdjęcie papieża z urzędu jako rzekomego heretyka. W październiku 1439 bazylejczycy ogłosili wybór Amadeusza VIII księcia sabaudzkiego na papieża, który przeszedł do historii jako Feliks – ostatni antypapież. We wrześniu 1439 Eugeniusz IV i sobór florencki potępili zgromadzenie bazylejskie zaś w marcu kolejnego roku Eugeniusz ogłosił ekskomunikę Feliksa. Część świeckich i duchownych starała się zachować neutralność, część podzieliła się. Podziały przebiegały nieraz w poprzek diecezji – w tej wrocławskiej, o czym jeszcze napiszemy za Eugeniuszem i Florencją opowiedział się biskup Konrad, za Feliksem i Bazyleą – jego kapituła, która ulegała prądom koncyliaryzmu czyli tezy o wyższości soboru powszechnego nad papieżem (jedną z jej podpór byli wówczas uczeni z Akademii Krakowskiej( i miała swoich przedstawicieli w Bazylei. Po diecezji wrocławskiej kursowali zatem kolektorzy, którzy zbierali pieniądze dla bazylejczyków, czemu sprzeciwiał się biskup. Zwolennikiem Bazylei był również późniejszy biskup wrocławski Piotr Nowak. Arcybiskup gnieźnieński Wincenty Kot uznał Feliksa za papieża, który w zamian posłał mu kapelusz kardynalski. Z kolei król polski Władysław poparł Eugeniusza. Schizma skończyła się dopiero po śmierci Władysława i Eugeniusza IV – prymas Kot odszedł od Feliksa dopiero latem roku 1447, zaś sam antypapież pojednał się z papieżem Mikołajem V dopiero dwa lata później.

Dawne Kłodzko [za: Topographia Bohemiae Moraviae et Silesiae] – na zboczu Góry Zamkowej (Fortecznej) widoczny nieistniejący dziś kościół i klasztor kanoników regularnych

Choć Hynek nabył w roku 1440 prawa zastawnicze do Kłodzka, Ząbkowic i Ziębic objęcie we władanie tych ziem nie okazało się sprawą łatwą. Dodatkowo przed ślubem z Anną jej córka, również Anna, została porwana przez watażkę Zygmunta von Rachenau (Rachna), który zasłynął spaleniem w maju roku 1438 kościoła w Henrykowie. Zygmunt zabrał dziewczynę na zamek w Chałupkach, który dzierżył jako lenno od biskupa wrocławskiego Konrada. Hynek zażądał od biskupa by nakazał Zygmuntowi uwolnienie pasierbicy i wkroczył ze zbrojnymi w dolinę Nysy. Pod koniec grudnia Konrad zawarł z Hynkiem porozumienie, lecz zwlekał z ukaraniem lennika. Na początku roku 1441 Hynek obległ Chałupki i zdobył zamek. Zygmunt uciekł i zajął biskupi zamek Kaltensztajn nad Żulovą, pod który ruszył też Hynek. Zamku nie zdobył – uczyniły to ostatecznie w marcu siły biskupa Zygmunt został zabity i poćwiartowany. W lipcu Kruszyna eskortował z Kłodzka do Hradca wdowę po cesarzu Zygmuncie Luksemburczyku – Barbarę. W sierpniu udał się na zjazd wschodnio-czeskiego landfrydu do Czasławia gdzie sprzymierzył się z husyckim watażką Janem Koldą, który dzierżył Nachod i Homole oraz ścierał się z wojskami śląskimi.

Tymczasem miasto Ziębice wciąż odmawiało uznania praw Hynka. Wspierał je biskup Konrad Oleśnicki, który pod koniec roku 1440 przeszedł na stronę papieża Eugeniusza IV w jego sporze z koncyliarystami z Bazylei, z którymi był kojarzony Kruszyna. Wszedł on w konflikt z Hajnem i Opicem von Czirne. Ci stanęli w obronie kolektora bazylejskiego Mikołaja Gramisa, który uciekł z Wrocławia po uwięzieniu przez biskupa. Konrad znalazł się też, jak już wyżej wspomniano, w konflikcie z kapitułą wrocławską, która zaprotestowała przeciw uwięzieniu Gramisa bez sądu. Stała też po stronie zgromadzenia w Bazylei, które ogłosiło depozycję Konrada z urzędu biskupa.

Wspomniane zamieszanie i osłabienie Konrada postanowił wykorzystać Kruszyna. Na wiosnę roku 1442, pragnąc zmusić do podległości Ziębice wtargnął z wojskiem w rejon Wzgórz Strzelińskich. Jego żołdacy złupili i spalili klasztor cysterski w Henrykowie (wg Nekrologu henrykowskiego – 28 maja, por. Zeitschrift des Vereins für Geschichte und Alterthum Schlesien – tom 4, Wrocław 1862, s. 306). W lipcu Hynek (jak go nazywa Z. Rosicz: Bruschna de Arnaw ) poniósł jednak porażkę w rejonie Ziębic. 25 kwietnia roku 1443 stany świeckie i duchowne księstwa ziębickiego zaprosiły do władania nim księcia opawskiego Wilhelma (por. urkundy klasztoru w Kamieńcu w: Codex Diplomaticus Silesiae, tom 10, Wrocław 1885), który był mężem pasierbicy Hynka Salomei. Wilhelm występował pod hasłami zaprowadzenia porządku na Śląsku i likwidacji rozbójnictwa toteż wokół jego osoby skupił się sojusz głównych sił Śląska. Pod koniec kwietnia Kruszyna pojmał oddział żołnierzy Wilhelma i uwięził na Karpieniu, wymuszając okup. W czerwcu roku 1443 oddziały biskupa wrocławskiego i związku miast oraz księstw śląskich (m.in. Wrocławia, Nysy, Legnicy, Świdnicy, Jawora i Ziębic) pod wodzą Wilhelma podjęły wyprawę przeciw domenom Kruszyny. Nocą 15 czerwca zajęto a potem zniszczono zamek Karpień nad Lądkiem. Zostały też oblężone i zdobyte Chałupki. W lipcu wojska związku obległy Gromnik. Hynek odpowiedział wyprawą odwetową – 6 sierpnia 1443 roku jego oddziały wsparte przez wyrzuconego z Gromnika Opica Czirne uderzyły na zamek biskupi w Otmuchowie, zajmując go. Wojska śląskie zajęły grudniu tego roku na Boże Narodzenie Ząbkowice.  W listopadzie, w Nysie odbyły się negocjacje mające ustalić okup za zwrot Otmuchowa, który wyniósł 2 tysiące węgierskich złotych. Żołnierze Kruszyny, opuszczając w lutym 1444 zamek niemiłosiernie złupili rejon Otmuchowa i Paczkowa. Kruszyna przystąpił do układów i udało mu się negocjacjami rozbić sojusz, zawierając ugodę m.in. z Wilhelmem Opawskim i miastem Wrocławiem.

Tymczasem trwał chaos oraz konflikt w Kościele wrocławskim – w sierpniu 1444 r. Konrad nie kontrolujący sytuacji we własnej diecezji, zrujnowanej konfliktami i złym zarządzaniem, nawet ogłosił rezygnację z urzędu. Nie doszło do niej ostatecznie pod naciskiem papieża, który listem z lipca 1445 zakazał mu zdawania urzędu, pisząc przy okazji o jego „nieznośnych” podopiecznych oraz iż jak mu doniesiono – rezygnacja nastąpiła pod przymusem. Dopiero w lutym roku 1446 zawarto porozumienie i kapituła, która pod przewodnictwem Piotra Nowaka w ramach protestu przeniosła się do Nysy, złożyła Konradowi przysięgę wierności. Na synodzie majowym tegoż roku uznała papieża Eugeniusza. W roku 1447 po śmierci Konrada kapituła znów znalazła się w konflikcie z Rzymem, wysuwając osobę Piotra Nowaka na biskupa. Za Nowakiem wstawił się m.in. kardynał Oleśnicki. W czerwcu roku 1448 papież Mikołaj V obłożył ekskomuniką Nowaka i popierającego go prymasa Kota, jednakże upoważnił swego legata do załatwienia sprawy sporu na miejscu. W tym samym roku ostatecznie Nowak został zatwierdzony na urzędzie biskupim.

Ruiny zamku Kaltensztajn

20 marca roku 1444 Kruszyna z Opicem Czirne zdobył Brzeg, wymuszając okup 2 tysięcy srebrnych grzywien od tamtejszych książąt. W grudniu Hynek zajął biskupie Głuchołazy. W tym samym roku Kruszyna przejął zamek Homole z rąk husyckiego hejtmana Jana Koldy. Na początku 1445 Hynek podjął rozmowy ugodowe z biskupem wrocławskim, który wykupił od niego Głuchołazy. Latem zawarto końcową ugodę. Ziębice zatrzymał za odszkodowaniem płatnym Hynkowi Wilhelm opawski. Odszkodowanie nie pokryło kosztów jakie poniósł Hynek w związku z długotrwałymi działaniami wojennymi i musiał oddać w zastaw rodowe włości w Hostinnem. Tymczasem Kolda wyprawił się na Śląsk, szturmując w sierpniu 1445 Bolków. Oddziały śląskie dopadły powracających do siebie Czechów między Kamienną Górą a Krzeszowem i rozbiły ich, odbijając większość łupów. W roku 1447 Ślązacy aby osłabić dodatkowo Koldę wykupili pograniczne zamki w Żaclerzu, Vizmburku między Trutnovem i Nachodem, Adrszpachu i Teplicach (zamek Skaly).

Kruszyna skupił się tymczsem na zarządzie ziemią kłodzką, starając się ją trzymać poza zawieruchami związanymi z bezkrólewiem w Czechach. Wspierał też miejscowe klasztory. Zmarł 4 marca 1454 roku w Kłodzku i został pochowany w kościele kanoników regularnych, którego był dobroczyńcą. Jego syn Wilhelm sprzedał w kwietniu tegoż roku prawa do ziemi kłodzkiej królowi Jerzemu z Podiebradów.

Klasztor kamieniecki na rysunku F. Wernera (XVIII w.)

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *